23 lutego obchodzony jest Światowy Dzień Walki z Depresją. Według Światowej Organizacji Zdrowia WHO depresja jest czwartą najważniejszą chorobą na świecie a za kilka lat będzie najczęściej występującą na świecie.

Depresja nazywana jest chorobą duszy i ciała. Celem obchodów Dnia Walki z Depresją jest upowszechnienie wiedzy na temat tej choroby, a także o konieczności jej diagnozowania i podejmowania odpowiedniego leczenia.

Depresja jest powszechnym zaburzeniem psychicznym – na świecie na depresję choruje ponad 350 mln ludzi, w Polsce nawet do 1,5 mln miliona osób.

W Szwecji 15-25% wszystkich kobiet oraz 7-12% wszystkich mężczyzn będzie miało w ciągu życia depresję wymagającą leczenia.

Depresja może dotknąć każdego – niezależnie od wieku czy płci. Najczęściej jest jednak diagnozowana u osób w przedziale wiekowym 20-40 lat, a więc aktywnych zawodowo oraz seniorów.

Depresja dotyka 2 razy częściej kobiety niż mężczyzn.

Depresja jest chorobą potencjalnie śmiertelną. Jest najczęstszą przyczyną samobójstw. W Polsce odbiera sobie życie więcej ludzi niż ginie w wypadkach drogowych. W Szwecji 1200 osób rocznie odbiera sobie życie z powodu depresji.

Objawy depresji

Depresja wpływa nie tylko na obniżenie nastroju, smutek, czarnowidztwo, powoduje utratę zainteresowań, anhedonię, czyli niezdolność do odczuwania przyjemności z aktywności, które ją wcześniej sprawiały. Obniża poczucie własnej wartości. Wywołuje nieadekwatne do sytuacji poczucie winy oraz myśli samobójcze. Jednym słowem rzutuje na relacje w rodzinie, środowisku, miejscu pracy.

Depresja powoduje zaburzenia snu i obniżone libido.

Niektórzy pacjenci mają nietypowe objawy takie jak stany lękowe lub nadwrażliwość (łatwe takie osoby urazić słowem, irytują się z byle powodu).

U ludzi starszych depresja może przypominać demencję (pogorszenie pamięci i obniżenie koncentracji).

Często objawy depresji są maskowane przez dolegliwości somatyczne czy bólowe, ponieważ depresja daje objawy fizyczne, takie jak: utratę apetytu (spadek wagi ciała), ciągłe zmęczenie, dolegliwości bólowe ze strony narządu ruchu. Zatem w depresji cierpi ciało i umysł.

Diagnostyka

Depresja może zostać zdiagnozowana tylko przez lekarza rodzinnego, lekarza psychiatrę lub psychologa.

W zależności od nasilenia objawów rozpoznaje się depresję: łagodną, umiarkowaną lub ciężką (brak apetytu i myśli samobójcze).

Narzędziami w diagnostyce są skale depresji:

Skala depresji Becka

Należy pamiętać, że skala depresji Becka to tylko narzędzie pomocnicze w diagnostyce. Nie zastępuje ono badania lekarskiego. Może też służyć do monitorowania skuteczności działań terapeutycznych (farmakoterapii lub psychoterapii).

Skala depresji Hamiltona

Skala depresji Hamiltona jest najczęściej stosowany test na depresję w psychiatrii ogólnej. Błędem jest wykonywanie tego testu depresji samodzielnie i w oparciu o autodiagnozę odpowiadanie na pytanie „czy mam depresję”. Własna ocena chorego może być zaburzona i może doprowadzić chorego do niewłaściwych wniosków.

Diagnostyka różnicowa

• Choroby endokrynologiczne: niedoczynność tarczycy, cukrzyca.
• Choroby nowotworowe,
• Syndrom wypalenia zawodowego,
• Alkoholizm, narkomania,
• Demencja.

Leczenie

W depresji nie wystarczy wziąć się w garść. Depresja rzutuje na relacje w rodzinie, środowisku, miejscu pracy. Rozpad tych relacji trudno później odbudować, dla chorego to niepowetowana strata. Wczesna diagnoza i podjęcie terapii mogą temu zapobiec.

Rzecz w tym, by jak najszybciej rozpoznać problem i wdrożyć leczenie farmakologiczne i psychoterapię.

Badania potwierdzają skuteczność aktywności fizycznej w leczeniu depresji.

Łagodna i umiarkowana depresja leczy się w ciągu 3-6 miesięcy.

Niestety niektórzy pacjenci mają nawracające depresje.