Gorąco polecam lekture książki Małgorzaty Soleckiej -”Służba zdrowia? Jak pokonać chory system”. Poniżej prezentuję liste cytatów, które szczególnie przyciągnęły moją uwagę w czasie lektury tej pozycji.

W​ ​ końcu​ ​ znalazł​ ​ się​ ​ dziennikarz,​ ​ który​ ​ przebrnął​ ​ przez​ ​ gąszcz​ ​ absurdów​ ​ i ​ ​ dokonał​ ​ rzetelnej analizy​ ​ tego​ ​ ciężko​ ​ chorego​ ​ systemu.

prof.​ ​ Janusz​ ​ Skalski

Brałem​ ​ tę​ ​ książkę​ ​ do​ ​ ręki​ ​ bez​ ​ wiary​ ​ w ​ ​ to,​ ​ że​ ​ znajdę​ ​ w ​ ​ niej​ ​ rzetelną​ ​ analizę​ ​ stanu​ ​ ochrony zdrowia,​ ​ że​ ​ czymś​ ​ mnie​ ​ zaskoczy. Myliłem​ ​ się.
Książkę​ ​ polecam​ ​ wszystkim,​ ​ zwłaszcza​ ​ zatrudnionym​ ​ w ​ ​ ochronie​ ​ zdrowia,
parlamentarzystom,​ ​ decydentom​ ​ od​ ​ spraw​ ​ lecznictwa,​ ​ ministrowi​ ​ zdrowia​ ​ oraz​ ​ opozycji.​ ​ Oby z​ ​ pokorą​ ​ ją​ ​ przeczytali​ ​ i ​ ​ wyciągnęli​ ​ wnioski.​ ​ Dla​ ​ dobra​ ​ nas​ ​ wszystkich.

prof.​ ​ Janusz​ ​ Skalski

Statystyczny​ ​ Kowalski​ ​ w ​ ​ ramach​ ​ podatków​ ​ i ​ ​ składek​ ​ zdrowotnych​ ​ łoży​ ​ na​ ​ polską​ ​ slużbę zdrowia​ ​ około​ ​ 1,7​ ​ tysiąca​ ​ złotych​ ​ rocznie.​ ​ Z ​ ​ własnej​ ​ kieszeni​ ​ wykłada​ ​ co​ ​ roku​ ​ kolejne​ ​ tysiąc złotych. Oczywiście​ ​ statystyczny​ ​ Kowalski​ ​ nie​ ​ istnieje.​ ​ Składek​ ​ nie​ ​ płacą​ ​ przecież​ ​ dzieci, całkiem​ ​ duża​ ​ grupa​ ​ Kowalskich.​ ​ Podatków​ ​ i ​ ​ składek​ ​ zdrowotnych​ ​ nie​ ​ płacą​ ​ w ​ ​ ogóle​ ​ – ​ ​ albo płacą​ ​ je​ ​ w ​ ​ symbolicznej​ ​ wysokości​ ​ – ​ ​ również​ ​ niektórzy​ ​ dorośli,​ ​ np.​ ​ pracujący​ ​ o ​ ​ umowach​ ​ o dzieło.​ ​ Ciężar​ ​ utrzymania​ ​ publicznej​ ​ służby​ ​ zdrowia​ ​ nie​ ​ rozkłada​ ​ się sprawiedliwie.​ ​ Podobnie jak​ ​ niesprawiedliwy​ ​ jest​ ​ cały​ ​ system​ ​ podatkowy. Publiczna​ ​ danina​ ​ w ​ ​ największym​ ​ stopniu​ ​ obciążeni​ ​ są​ ​ pracownicy​ ​ zatrudnieni​ ​ na umowach​ ​ o ​ ​ pracę.​ ​ Najwiecej​ ​ z ​ ​ wlasnej​ ​ kieszeni​ ​ za​ ​ leczenie​ ​ placa​ ​ zas​ ​ osoby​ ​ pracujaca​ ​ na wlasny​ ​ rachunek​ ​ oraz​ ​ … ​ ​ emeryci.​ ​ Ci​ ​ pierwsi,​ ​ bo​ ​ mogą​ ​ sobie​ ​ na​ ​ to​ ​ pozwolić.​ ​ Ci​ ​ drudzy​ ​ – ​ ​ bo muszą.

strona 65

Przychodzi​ ​ matka​ ​ z ​ ​ corka​ ​ do​ ​ przychodni.

– Do​ ​ ortodonty?​ ​ W ​ ​ poniedziałek​ ​ za​ ​ 8 ​ ​ lat.
– Ale​ ​ rano​ ​ czy​ ​ popoludniu
– A​ ​ co​ ​ to​ ​ za​ ​ roznica
– Bo​ ​ rano​ ​ jestesmy​ ​ zapisane​ ​ do​ ​ okulisty

strona 68

Odrzucenie​ ​ możliwości​ ​ dopłacania​ ​ przez​ ​ pacjentów​ ​ do​ ​ świadczeń​ ​ powoduje​ ​ kurozialne sytuacje.​ ​ Polski​ ​ pacjent​ ​ nie​ ​ może​ ​ na​ ​ przykład,​ ​ zgodnie​ ​ z ​ ​ prawem,​ ​ poddać​ ​ się​ ​ refundowanej przez​ ​ NFZ​ ​ operacji​ ​ zaćmy,​ ​ w ​ ​ której​ ​ zostaną​ ​ użyte​ ​ inne,​ ​ lepsze​ ​ soczewki​ ​ niż​ ​ te​ ​ za​ ​ które​ ​ płaci Fundusz.​ ​ Alternatywa​ ​ jest​ ​ dokładnie​ ​ taka​ ​ sama​ ​ jak​ ​ w ​ ​ całym​ ​ systemie​ ​ – ​ ​ albo​ ​ operacja państwowa​ ​ z ​ ​ najtańszymi​ ​ soczewkami​ ​ albo​ ​ pełnopłatny​ ​ zabieg,​ ​ w ​ ​ którym​ ​ pacjent​ ​ płaci​ ​ z własnej​ ​ kieszeni​ ​ za​ ​ procedurę​ ​ i ​ ​ za​ ​ lepsze,​ ​ nowocześniejsze​ ​ soczewki.​ ​ Jednak​ ​ jest​ ​ od
pewnego​ ​ czasu​ ​ i ​ ​ trzecia​ ​ możliwość:​ ​ wyjazd​ ​ do​ ​ Czech​ ​ na​ ​ operację​ ​ – ​ ​ trzeba​ ​ co​ ​ prawda zapłacić​ ​ z ​ ​ własnej​ ​ kieszeni,​ ​ ale​ ​ NFZ​ ​ zwraca​ ​ znaczną część​ ​ i ​ ​ pacjent​ ​ de​ ​ facto​ ​ płaci​ ​ tylko​ ​ za lepsze​ ​ soczewki.​ ​ W ​ ​ dodatku​ ​ omija​ ​ gigantyczną​ ​ kolejkę​ ​ do​ ​ polskiego​ ​ okulisty. ​

strona 76

Podstawowym​ ​ problemem​ ​ jest​ ​ brak​ ​ informacji.​ ​ Kto​ ​ ma​ ​ informacje​ ​ ten​ ​ ma​ ​ władzę. Tymczasem​ ​ z ​ ​ służbie​ ​ zdrowia​ ​ brakuje​ ​ podstawowego​ ​ narzędzia:​ ​ systemu​ ​ informatycznego. Jest​ ​ XXI​ ​ wiek,​ ​ świat​ ​ rozwija​ ​ kolejne​ ​ projekty​ ​ e-zdrowia,​ ​ a ​ ​ Polska​ ​ pod​ ​ względem informatyzacji​ ​ tego​ ​ podstawowego​ ​ obszaru​ ​ usług​ ​ publicznych​ ​ tkwi​ ​ jeszcze​ ​ niemal​ ​ wczasach​ ​ króla​ ​ Ćwieczka.​ ​ Narodowy​ ​ Fundusz​ ​ Zdrowia​ ​ prowadzi​ ​ wprawdzie​ ​ rejestry kolejkowe,​ ​ ale​ ​ mają​ ​ one​ ​ wartość​ ​ w ​ ​ dużej​ ​ mierze​ ​ poznawczą.​ ​ Można​ ​ się​ ​ z ​ ​ nich​ ​ dowiedzieć, ile​ ​ czasu​ ​ przeciętnie​ ​ pacjent​ ​ musi​ ​ czekać​ ​ na​ ​ określony​ ​ zabieg.

strona 98

“Wyrzucili​ ​ pacjentów​ ​ dla​ ​ matki​ ​ pani​ ​ minister”​ ​ – ​ ​ okładka​ ​ tabloidu​ ​ nie​ ​ pozostawia​ ​ wątpliwości. “Pani​ ​ minister”​ ​ to​ ​ Beata​ ​ Małecka​ ​ – ​ ​ Libera,​ ​ wiceminister​ ​ zdrowia.​ ​ Nawet​ ​ więcej,​ ​ pełnomocnik rządu​ ​ do​ ​ spraw​ ​ zdrowia​ ​ publicznego,​ ​ bliska​ ​ współpracowniczka​ ​ premier​ ​ Ewy​ ​ Kopacz.​ ​ Żeby
zapewnić​ ​ “prawo​ ​ do​ ​ intymności​ ​ oraz​ ​ prywatności”​ ​ dla​ ​ mamy​ ​ wysokiej​ ​ urzędniczki państwowej,​ ​ dyrekcja​ ​ szpitalu​ ​ w ​ ​ Dąbrowie​ ​ Górniczej​ ​ zarządza​ ​ usunięcie​ ​ pozostałych chorych​ ​ z ​ ​ 6 ​ ​ osobowej​ ​ sali​ ​ i ​ ​ zapewnia​ ​ przewileniowanej​ ​ pacjentce​ ​ nowoczesne,​ ​ komfortowe łóżko.​ ​ Inni​ ​ chorzy​ ​ leżą​ ​ na​ ​ zwykłych,​ ​ starych​ ​ łóżkach.
Pani​ ​ minister​ ​ poza​ ​ medialną burzą​ ​ nie​ ​ spotykają jednak​ ​ żadne​ ​ nieprzyjemności. Opozycja​ ​ nie​ ​ naciska​ ​ na​ ​ wyjaśnienia,​ ​ politycy​ ​ zdają​ ​ się​ ​ omijać​ ​ temat​ ​ – ​ ​ co​ ​ w ​ ​ czasie​ ​ kampanii wyborczej​ ​ może​ ​ dziwić​ ​ szczególnie.​ ​ “W​ ​ Szwecji,​ ​ gdzie​ ​ panuje​ ​ wręcz​ ​ kult​ ​ równości,​ ​ polityk pewnie​ ​ spaliłby​ ​ się​ ​ ze​ ​ wstydu.​ ​ Założę​ ​ się,​ ​ że​ ​ tam​ ​ nikomu​ ​ nie​ ​ przyszłoby​ ​ nawet​ ​ do​ ​ głowy
przenosić​ ​ pacjentów,​ ​ żeby​ ​ zrobić​ ​ miejsce​ ​ krewnemu​ ​ polityka.​ ​ A ​ ​ do​ ​ tego​ ​ sprowadzać​ ​ mu specjalne,​ ​ komfortowe​ ​ łóżko,​ ​ których​ ​ inni​ ​ chorzy​ ​ nawet​ ​ na​ ​ oczy​ ​ nie​ ​ widzieli.​ ​ Taki​ ​ polityk byłby​ ​ skończony.”​ ​ – ​ ​ komentuje​ ​ Judyta​ ​ Watoła,​ ​ dziennikarka​ ​ Gazety​ ​ Wyborczej,​ ​ od​ ​ lat zajmująca​ ​ się​ ​ problemami​ ​ służby​ ​ zdrowia.

strona 145

Medycyna​ ​ personalizowana?​ ​ Wiesz​ ​ co​ ​ dla​ ​ mnie​ ​ znaczy​ ​ “medycyna​ ​ personalizowana”?​ ​ Żeby lekarz​ ​ podniósł​ ​ oczy​ ​ znad​ ​ papierów,​ ​ spojrzał​ ​ na​ ​ mnie​ ​ i ​ ​ przez​ ​ chwile​ ​ potraktował​ ​ mnie​ ​ jak człowieka,​ ​ a ​ ​ nie​ ​ jak​ ​ jednostke​ ​ chorobowa​ ​ z ​ ​ ​ typowo​ ​ umiejscowionym​ ​ guzem. -​ ​ Słyszę​ ​ w ​ ​ pewnym​ ​ momencie​ ​ od​ ​ jednej​ ​ z ​ ​ pacjentek​ ​ na​ ​ dorocznym​ ​ spotkaniu​ ​ chorych
onkologicznych.

strona 168

O​ ​ znieczulenie​ ​ przy​ ​ porodzie​ ​ batalie​ ​ toczyły​ ​ się​ ​ od​ ​ lat.​ ​ Przez​ ​ długi​ ​ czas​ ​ szpitale​ ​ traktowały​ ​ je jako​ ​ usługę​ ​ ponadstandardową​ ​ i ​ ​ pobierały​ ​ opłatę,​ ​ zwykle​ ​ kilkaset​ ​ złotych​ ​ – ​ ​ uzasadniając​ ​ to koniecznością obecności​ ​  anestezjologa.​ ​ Zdarzały​ ​ się​ ​ sytuacje,​ ​ w ​ ​ których​ ​ rodząca​ ​ musiała
podpisywać​ ​ zgodę na​ ​ opłatę​ ​ za​ ​ znieczulenie​ ​ w ​ ​ trakcie​ ​ akcji​ ​ porodowej.​ ​ W ​ ​ 2015​ ​ wydawało się,​ ​ że​ ​ problem​ ​ dostępności​ ​ znieczulenia​ ​ w ​ ​ czasie​ ​ porodu​ ​ jest​ ​ już​ ​ rozwiązany.​ ​ NFZ​ ​ ogłosił, że​ ​ płaci​ ​ szpitalom​ ​ dodatkowo​ ​ za​ ​ każdy​ ​ poród​ ​ ze​ ​ znieczuleniem​ ​ 400​ ​ złotych​ ​ (sam​ ​ poród​ ​ jest wyceniony​ ​ na​ ​ około​ ​ 1800​ ​ złotych).​ ​ I ​ ​ co?​ ​ I ​ ​ w ​ ​ 20​ ​ na​ ​ 24​ ​ szpitale,​ ​ rodzące​ ​ nie​ ​ miały​ ​ szans​ ​ na
znieczulenie​ ​ – ​ ​ ze​ ​ względu​ ​ na​ ​ nieobecność​ ​ specjalisty.

To​ ​ torturowanie​ ​ kobiet​ ​ – ​ ​ mówi​ ​ rzecznik​ ​ Izby.​ ​ Szpitale​ ​ zaś​ ​ tłumaczą,​ ​ że​ ​ stawki​ ​ jakie​ ​ NFZ​ ​ płaci za​ ​ porody​ ​ i ​ ​ tak​ ​ nie​ ​ pokrywają​ ​ kosztów,​ ​ zwłaszcza​ ​ w ​ ​ małych​ ​ szpitalach.​ ​ Dodatkowe pieniądze​ ​ z ​ ​ funduszu​ ​ to​ ​ za​ ​ mało​ ​ by​ ​ zapewnić​ ​ stałą​ ​ obecność​ ​ drugiego​ ​ anestezjologa.​ ​ A ​ ​ jeśli w​ ​ szpitalu​ ​ dyżuruje​ ​ tylko​ ​ jeden,​ ​ potrzebny​ ​ jest​ ​ w ​ ​ pierwszej​ ​ kolejności​ ​ na​ ​ bloku​ ​ operacyjnym​ ​ ioddziale​ ​ intensywnej​ ​ terapii.​ ​ Dostępność​ ​ do​ ​ nie​ ​ znieczulenia​ ​ zależy​ ​ też​ ​ od​ ​ regionu.​ ​ Kobiety, które​ ​ rodzą​ ​ w ​ ​ województwie​ ​ lubuskim​ ​ praktycznie​ ​ nie​ ​ mają na​ ​ nie​ ​ szans.

strona 241